DefJK schreef:
@anti......dus mensen met kinderen zijn werkschuw en bemoederend tuig en leveren geen bijdrage aan deze maatschappij?? Volgens mij vormen wij juist een groot deel van de maatschappij, en word een land gebouwd op mensen met kinderen.
Beste DefJK,
ondanks dat ik niet meer voornemens was om al te veel op je posts te reageren na je leugenachtige verklaring over de term 'racisme' móét ik toch nog even reageren op dit gedeelte van je post. Niet omdat ik iets tegen je heb maar meer omdat het mooi bruggetje is naar een irritatie waar ik al maanden mee leef en die ik zodoende van me af kan schrijven. Het gaat om:
De kinderhype.
Ik word niet goed van al die moeders met kinderen die het straatbeeld vullen. Die doen of dat opvoeden hun baan is. In de Scandinavische landen wordt een kind gewoon vijf dagen in de week op een creche gezet. Heel goed. Niet alleen krijgen daardoor veel laagopgeleide mensen een baan (kinderoppas) en de kinderen dus een professionele opvoeding, maar kunnen de overige vrouwen/moeders zich gewoon weer bemoeien met iets waar ze echt goed in zijn. Serveerster spelen, verplegen, schoonmaken bij bedrijven, rechter spelen of van mij part de sexy presentatrice uithangen. Wat heeft de samenleving er nu aan als ze "thuis blijven voor de kinderen"? Ik zie onze samenleving er de laatste jaren niet beter op worden.
Te meer kinderen heden ten dage de plaats van god innemen. Bij het terugtrekken van geloof in de Heer zijn de mensen blijkbaar op zoek naar andere zingeving. Het ouderschap lijkt heilig verklaard. Als ik bij een vijfendertigjarige vriend van me op zijn hyves kijk dan zie ik bij zijn vrienden allemaal foto's van die kinderen. Zelfs de profielfoto wordt doorgaans vervuild met zo'n kwijlend wezen. Want laten wel wezen: echt mooi zijn ze natuurlijk niet. Of kent iemand een fotomodel van 8 maanden? En alsof die ouders ook geen individu meer zijn. Ze zijn misschien nog wel erger dan die types die met hun nieuw verworven vriendin op de foto staan (met als slagroom op de taart: de hartjes onder de foto's die na zeven maanden plaats maken voor een ondertekst als "I hate you.")
Ik dwaal af. De kern: het kind als god. Hoe vaak kom je niet van dat schreeuwend tuig tegen op straat? Als ik vroeger één decibel te hard schreeuwde of een rondje rende door de supermarkt dan kon ik een schop onder mijn hol krijgen en gingen we rechtsomkeert naar huis. Wat voor mij trouwens niet eens zo vervelend was, want ik had toen al een hekel aan winkelcentra, en de mensen die rustig wilden winkelen hadden ook geen last meer van me. Tegenwoordig heeft het kind vrijspel. Valt het jullie trouwens ook niet op dat kinderen tegenwoordig een prominente plek op verjaardagen en etentjes hebben? Het kind van mijn broer zit bij ons zelfs aan het hoofd van de tafel en tijdens een iets later biertje dienen we allemaal niet te hard te lachen, want anders wordt de kleine wakker. In mijn tijd (en dan spreken we over mid jaren '80) zat je als kind een tafel verder en diende je gewoon "niet zo te zeuren en lekker te gaan slapen".
En als die wezens dan nog iets bijdragen aan het gesprek, maar heb jij iemand onder de achttien jaar ooit wel eens iets zinnigs horen zeggen? Ik niet. Maar het is ook allemaal zo leuk he. Zelfs als het kindje een boertje laat dan is dat grappig. Ha, ha, ha, wat een droppie. Kan iemand mij uitleggen waarom het bij een volwassen vent dan weer als zeer a-sociaal wordt gezien als die een boertje laat? Soms volg ik het niet meer.
Net als dat ik afdwaal in dit betoog. Waar was ik? Ach, moeders en hun kinderen. Ik eindig met een anekdote. Van de zomer zat ik aan de Boulevard van Zandvoort. Doordeweeks, te lunchen. Keurig een half uurtje, want daarna moet ik gewoon weer aan het werk. Plots komt er een moeder met twee kinderen in zo'n babboe (hetero vrijgezelle kinderloze mannen: dit is een goed google-moment). Mijn nieuwsgierigheid kon zich niet langer bedwingen. "Is dit nu het geluk?" "Ja," antwoordde zij. Waar het mij eigenlijk om ging was het volgende moment: "en waar is uw man?" Het voorspelbare antwoord volgde: "Die is aan het werk."
Jonge mannen! Let op en trap niet in deze val!
Wenste jij vroeger, als jongen van twaalf, een groot gezin? Nee, je wilde gewoon brandweerman of piloot worden. Geen vader.
Hoeveel vrouwen ken jij die er na hun zwangerschap beter uit zagen dan voor hun zwangerschap? Ik ken ze niet.
Heb jij ooit een vrouw gezien die borstvoeding gaf en tegelijkertijd haar man aan het pijpen was? Ik (gelukkig) niet. Besef: alle energie die naar dat kind gaat, gaat niet naar jou.
Wie denk je dat tijdens en na de zwangerschap de tafel staat te dekken omdat mevrouw het plots zo zwaar heeft? Daar ga je, na een dag hard werken, sloffend naar de keuken.
Wie zit er straks op dinsdagmiddag aan de boulevard met de kinderen een patatje te eten terwijl de kostwinnaar in amsterdam zuid-oost, vlek H, formulieren zit in te vullen?
Het zijn zomaar vijf overwegingen die ik de jonge mannen die dit forum bevolken wil mee geven. Komen de kids per ongeluk wel in je leven (iedereen is wel eens dronken en per ongeluk in een vleug van jeugdige overmoed weer met zijn vrouw of vriendin naar bed gegaan): opvoeden is een beroep waar je vriendin waarschijnlijk niet voor geleerd heeft. Het is voor haar hobby. Dat zij een dagje extra thuis blijft is een geste van jou. De held. En daar mag ze je dankbaar voor zijn.